Atalarımız ne demiş.
“Anılar yaşlıların bastonudur.”
Nostalji güzel olmasına güzel de.
Anılar bastonuna sıkı sıkıya sarılırsanız, ister istemez karamsarlığa kapılıp, “Hey gidi günler hey.” Diye ,diye iç geçirip durursunuz.
Alanya’ya 1993 yılında geldik.
Nasıl mı?
Çocuklarım Cem, Can ve Canan büyümüş sürekli Kastamonu’dan büyük bir kente yerleşmemizi isteyerek başımın etini yiyorlardı.
Ben de İzmir ve İstanbul’daki dostlarıma, bana uygun bir ortam olup olmadığıyla ilgili bilgiler almaya çalışıyordum.
Tam bu günlerde, komşumuz Diş Doktoru Ünal Akar bey ve eşi Selma anım sohbet sırasında Selma hanım İzmir’i İstanbul’u ne yapacaksanız? Alanya’ya yerleşin diyerek telefona sarılıp emlakçi akrabası İbrahim Uysal’ı (Milyoner) arayarak Alanya ile ilgili sohbet etmemizi sağladı.
Çocukların da Alanya ilgisini çekmişti.
Eşimle birlikte Alanya’ya gittik.
İbrahim beylerde misafir olduk.
Kenti yeterince tanımadan Oba Göl mevkiinde rastgele bir daire aldık.
Sonrasında, yani 1997 yılında da Alanya’ya gelip yerleştik