Bir adam ki
Parça parça geceleri
Gündüzleri parça parça
Aklında sen
Aklında kuşların çekip gitmesi…
Savaşta ölen çocuklar…
Sekiz milyar insan, iki milyar Müslüman yeryüzünde
Ama açlıktan bağıra bağıra ölen çocuklar ve öldürülen…
Onlar ile aç kaldım, vuruldum onlarla, kimse inanmasa da sen inan…
Üzüldü, kahırlandı... Ne dağlara sığdı, ne şehre...
Herkes uyurken uyku haram sana dedi, uyku haram uyku haram… “Komşusu açken tok uyuyan bizden değildir” dedi Muhammed, ya çocuklar açlıktan ölürken uyuyanlar…
Konuştu...
Yazdı...
Yetmedi kendine bile...
Suçüstü yakalandı kimi zaman...
Geçmeye çalıştığı köprüler yıkıldı...
Kuşlara özendi...
Payına düşen hüzne razı oldu...
Gülüşü güzel çocuk aradı sokaklarda…
Uğraştı, uğraştı bir türlü beceremedi nehri geçmeyi...
Önce çocuk ölüleri doldu gözlerine sonra kuş...
En çok ayrılık acısı...
Hasret özlem…
Bir yara gibi sızladığını gördü şehirlerin…
En çok sabah buluşmaları mutlu etti…
Düzen hep bozuktu, adaletsizdi ülkeyi yönetenler, yapacak bir şey yoktu yaşlı bir adam…
Yapacak bir şey yok…
Sağ omuzundaki meleği dinledi isyan etmedi, ama pişman oldu kimi zaman isyan etmediğine...
Yalnız elleri değildi üşüyen... Sözlerinin de üşüdüğünü gördü kendi gözleriyle...
İkindi yağmurlarını sevdi en çok...
Saçları uzun yetim kızları... Keklik sürülerini, saçlarını rüzgâra savuran kadınları...
Kimisi ekin yolan, kimisi ekmek yapan, kimisi merdiven silen...
Fabrika işçisi kimisi, kimisi bilmem kimlerin yatağında...
Yasak sevişen kimisi...
Anlayacağın gülüm...
Bir adam ki...
Bahar uykusuna yatmayı özledi kollarında...
Yatırsan diyorum...
Kollarına olmasa bile dizlerine...
Saçlarınla örtsen üstümü...
Gözlerini gözlerime bandır san öyle uyuya kalsam...
Sabah olsa, akşam olsa...
Tekrar sabah, tekrar akşam olsa...
Tekrar sabah olsa sonra...
Uçsuz bucaksız bir hikâyemiz olsa şehirde...
Kıskansa beyaz adamlar…
Çünkü yoruldum adalet demekten, hakça paylaşım demekten yoruldum…
Kimse sormadı neden yoruldun diye...