Çocukluğumuzda, vatan ve millet sevgisiyle birlikte, büyüklere saygı, küçüklere sevgiden sürekli söz edilerek.
Toplumsal dayanışmanın temelleri sağlam bir biçimde atılmaya çalışılırdı.
Böyle bir sevgi ve saygı ortamı oluşturulduğunda, insanların birbirine güveni tavan yapıyordu.
Son yıllarda bu gelenek neredeyse ortadan kalktı.
Bugün.
Kimsenin kimseye güveni kalmadı.
Herkes herkesi potansiyel suçlu gibi görmeye başladı.
Böylesine çarpık bir yapıda, huzurlu olmak mümkün mü?
Millet sevgisi ortadan kalkınca.
Vatan sevgisi de hızla erozyona uğramaya başladı.
Bu da nereden çıktı diye sorarsanız.
Baksanıza.
Doğa sürekli katlediliyor.
Neredeyse herkes yeşil düşmanı oldu, ağaçları kesip duruyorlar.
Çevrenize şöyle bir bakın.
Etrafınızdaki yeşillikleri kesip, yerlerine gökdelenler dikiliyor.
İleride bugünümüzü de arayacağız.
Bugünkü kimi park ve bahçelerle etrafta henüz kesilip biçilmemiş belli yeşillikleri de kaybedeceğimiz kesin.
Kim bu sorumsuzluğa dur diyecek belli değil.
Herkes ufak bir alanı bile arsaya çevirip konut dikerek rant peşinde koşuyor.
Kişisel çıkarcılığı bırakıp çevre duyarlılığına kim yelken açacak belli değil.
Günümüzde her şey para oldu.
Parayı elinin tersiyle itip, doğaya sahip çıkıp koruyacak kaç kişi var?
