Evet, bu çağın vicdanı yok... Vicdanı yok kimi devletlerin... Mesela batılıların hiç vicdanı yok, aslında doğulular da öyle... Demenin bir faydası yok ama yine diyelim, Amerika yeryüzünün cehennemi...
Hatta insanların çoğunun vicdanı yok... Kendi çıkarlarını Tanrı edinen kişilerle dolu ülkemizde sokaklar, ülkemizden söz edersek...
Çok kaba, çok görgüsüz çoğu kişi, ne acıması var, ne paylaşma duygusu, ne sevgi var içinde...
Ne selam diyorlar ne günaydın...
Öylesine soğuk. Öylesine bereketsiz yüzleri gönülleri çoğunun... “Benim kalbim temiz” demekle kalbinin temiz olacağına inanıyor, aslında inanmıyor da, kendince bir yol bulma şekli...
Dünyanın, dünya halklarının gözü önünde her gün yüzlerce çocuk ölüyor, öldürülüyor, beton yığınlarının altında kalıyor, vücutlarında şarapnel parçaları...
Kalbi olan nasıl acı duymaz, rahatsız olmaz?
Bir insan olarak çaresiziz, acılarına bile ortak olamadığımız insanların varlığını bilmek çok acı diyeceğim de, çoklarının hiç umurunda değil...
İnsanı sevmekten söz edenlerin çoğu yalancı, kadın haklarından söz edenlerin de... Zira her gün yüzlerce kadın, yüzlerce anne ölüyor, öldürülüyor. Ortadoğu’da Filistin’de Gazze’de...
İçimizdeki kimi soytarılar, ırkçılar, ulusalcılar, hatta Kemalistler ve ikiyüzlü, sağcılar da öyle. Binbir çeşit bahane buluyorlar o ölümlere...
Bir halkın “en az bir asırdır” nasıl zulme uğradığı yerlerinden, yurtlarından edildiği 18 yıldır bir avuç toprak parçasına hapis edildiği, ekmeksiz, aşsız, susuz bırakıldığı unutuluyor. Bütün suç bir avuç direnişçiye yıkılmaya çalışıyor bizimkiler tarafından bile...
Peki, ne yapsınlar idi?
İçim acıyor ve aklım ermiyor insanlığın bu kadar duyarsız kalışına, ben de böyle sözler ile kendimi avutuyorum...
Görüyorsun elinden bir şey gelmiyor diyorum kendime...
Ve sizlerin işi çok zor ey Müslüman ahali, eğer inancınızda samimi iseniz, sizlerin işi çok zor, eğer “Müslümanlar kardeştir” hatırlatmasına ikazına inanıyorsanız...
Bakın kardeşleriniz ölüyor, öldürülüyor, kardeşlerinizin küçücük çocukları, bebeleri bir yandan öldürülüyor, bir yandan aç bırakılıyor...
Peki, yapacak hiç mi bir şey yok?
Neyse içim acıyor uykularım kaçıyor, ben de bilmiyorum aslında ne halt edeceğimi...
Böylesine çırpınıp duruyorum...
