Kardeşler bugün de Filistin üstüne, ölümlerden ölüm beğenilen denilen Gazzeli çocuklar üstüne, Gazzeli kadınlar, anneler üstüne bir şeyler yazmak söylemek istiyorum...
Ve sözüm bu vahşeti kendine dert edinenlere, yani bize ne Filistin’den, Gazze’den bize ne diyenlere sözüm yok, onlara laf yetiştirecek zamanım vaktim de...
Sözüm insanlık adına derdi olanlara, savaşlar caniliktir, zalimliktir, alçaklıktır/alçaklıktır bir halkı yok etmek için her türlü zulmü yapmak diye kalbi acıyanlara sözüm...
Kardeşler, dostlar, hep birlikte konuştuk ahkâm kestik, bazılarımız nutuk attı, sözde Filistin halkının, Gazze halkının yanındayız diye... Ama olmadık, olmak istemedik, bizi kandıranlara inandık...
Ve bizler ülke insanı sorgulamadan, kalbimize sormadan, Allah’a sormadan siyaset insanlarına inanmanın bedelini her zaman ağır ödedik ve gittikçe daha ağır ödüyoruz...
Bazılarımız “Müminler kardeştir” demeye devam etti...
Ama sadece konuştuk neden konuştuksa...
Çocuklar daha çok öldü, bizler konuşurken sağda, solda, cami önlerinde...
Daha,
Daha çok öldü çocuklar Abbas Meclis’te konuşurken, alkışlanırken…
Umudu tükeniyor insanın olanları gördükçe...
Kısacası...
Beceremedik insan olmayı, insan kalmayı, hakkı savunmayı, haklının yanında durmayı, ne olur çocuklar ölmesin, kadınlar, anneler ölmesin demeyi...
Oysa insan olmak, oysa Müslüman olmak bütün zulümlere karşı çıkmaktı kime yapılırsa yapılsın...
Köpekler ölsün, öldürülsün diye gece gündüz ahkâm kesen ülkemiz Müslümanlarının çoğu, görmezden geldi Filistinli çocukların bağıra bağıra öldüklerini...
Açlığa terk edildiklerini...
Gerçi bu arkadaşların çoğu ülkede aç kalan, yarı aç yatağa giren çocukları da hep görmezden geldiler, görmeye devam ediyorlar...
Evet, bir halkın çocuklarının, kadınlarının, annelerinin, babalarının ölümünü seyrettik...
Seyrettiler...
(Tekrar edip tekrar söyleyeyim, bana ne elin Arabından diyenlere sözümüz yok)
Kimse suçu bir başkasına atmasın...
Riyakâr olduk, çok riyakâr, hepimiz çok riyakâr...
Dualarımız riyakâr, kulluğumuz riyakârlık dolu pek çoğumuzun...
Belki çok az kişi var, uykusu kaçan, sofrasına ekmek koymaktan utanan Gazze’de çocuklar aç diye...
Ve bana da çaresizce çırpınmak düştü, elimden bir şey gelmeyişini bilmek çok ama çok canımı acıtıyor, ama utanıyor insan, canım acıyor derken...
Filistin halkının,
Gazzeli çocukların, kızların, annelerin, babaların acısı yanında bizim ki acı mı?
Ey Musa çık gel artık, çık gel vur asanı Kızıldeniz yarılsın...
Anaların feryadına dayanamaz oldu yüreklerimiz, çık gel...
