Sesimi en yüksekte tutarak “Bu nasıl bir düzen nasıl bir paylaşım” diye soracaktım da, hem korktum hem kime soracağımı bilemedim Albayım? Oysa sormak gerek, konuşmak gerek bir haksızlık görünce, bir adaletsizlik görünce, ama insan korkuyor Albayım, hele insan yaşlıysa yoksulsa daha çok korkuyor...
Çünkü bu düzen yoksulları yaşlıları kadınları hele yoksul kadınları hiç
sevmiyor, ondandı belki, her gün üç beş kadın anne kız öldürülüyor ülkede
Albayım, kimselerin sesi çıkmıyor umurunda olmuyor...
Doğru sözlüleri sevmiyorlar...
Sahi bu nasıl bir düzen; hep yoksullar fakirler mazlumlar kimsesizler
kadınlar kızlar çocuklar eziliyor, özellikle yoksul kadınlar yoksul çocukları
kızları ve kimsesiz yaşlıları eziliyor incitiliyor en çok...
Hatta emekliler, işçiler emekçiler, sahi nasıl bir düzen” bu da” bazı
sofralarda ekmek gün gün azalırken, başka bazı sofralarda durmadan
çoğalıyor, durmadan çoğalıyor?
Neden yaşamak en çok güçsüzleri vuruyor, yoksulları derin acılara
sürüklüyor ve neden duymak istemiyorlar ülkeyi yönetenler şehirleri
yönetenler, gerçekten insanı seviyorlarsa?
Ve yine nasıl bir düzen bu ki, en çok yoksul çocukları ölüyor şehit oluyor
sınır boylarında da, varsılların zenginlerin sermaye sahiplerinin, siyaset
insanlarının çocukları hiç ölmüyorlar şehit düşmüyorlar?
Ne den en çok yoksul mahallelerde yoksul çocukları için asılır ay yıldızlı
bayrak?
Neden en çok yoksul babalar yoksul anneler ağlıyorlar, vatan ortaksa,
şehitlik kutsalsa ki elbette kutsal...
Alın teri kutsal tamam da, neden kimileri alın terinin karşılığını alamazken,
kimileri alın teri dökmeden sahip oluyorlar bunca servete paraya hatta
maaş üstüne maaşa?
Bu düzen bozuk değilse nedir bunlar böyle, hakça bir paylaşım varsa neden
aç bazıları, neden üzgün kimi insanlar, yaşlılar neden büyük perişan kimi
çocuklar, neden okula aç gidiyorlar; kentlerin Belediye Başkanları bile en
pahalı arabalara binerken, hatta müdürler şube müdürleri falan işte...
Halkız ya Albayım, halk da insan ya, yoksullarda bu ülkenin çocukları ya...
Neden böylesine uçurum var aramızda?
Neden çok zengin kimileri, kimileri beter yoksul?
Bunları yazarken canım yanıyor albayım, canım yanıyor bazı çocukları
perişan görünce sokaklarda...
Ve yöneticilerimizin samimi olmayan konuşmalarını dinleyince aklımı
yitirecek gibi oluyorum, neden bunca yalan söylemek zorundalar diye?
Üzülme yarınlar iyi olacak diyen kimseler de yok...
Albayım bu nasıl bir düzen nasıl bir paylaşım nasıl bir kardeşlik, hani
konuşurken 85 milyon kardeş deyip duruyorlar ya...
Aralarında olmak bizde sevinmek bizde gülmek mutlu olmak istiyoruz
ülkemizde...
Neden bazılarına mutlu olmayı çok görüyorlar, neden bazılarının açlığı
çaresizliği umurlarında değil?
Ve neden din adına konuşanlar bunlardan söz etmezler?
Kahırlıyım kırgınım üzgünüm Albayım, bu kadar kötü hissetmemiştim
kendimi daha önce...
Gözlerim acıyınca ağlamak istiyorum,benim suçum ne?
